Η χρήση της προσωρινής κολοστομίας για την αντιμετώπιση της ρήξης του απευθυσμένου και των σχετιζόμενων με αυτή πρωκτικών συριγγίων σε ένα σκύλο

---

Σβορώνου Μ. Κτηνίατρος, MSc
Δούρδας Γ. Κτηνίατρος, CSAVP/Soft Tissue Surgery
Τόττα Ε. Κτηνίατος, CertAVP, PgCert VPS
Λιαπής Ι. Κτηνίατρος, Cert. Ophthalmology

Λέξεις ευρετηρίου:
διάσπαση χειρουργικού τραύματος, κολοστομία, χειρουργική του απευθυσμένου

Περίληψη

Εισαγωγή: Στην παρούσα εργασία περιγράφεται η κλινική εικόνα, η χειρουργική αντιμετώπιση και η εξέλιξη σκύλου που υποβλήθηκε σε προσωρινή κολοστομία λόγω ρήξης του απευθυσμένου.
Περιγραφή: Ο σκύλος προσκομίστηκε με δήγμα από σκύλο στην περινεϊκή χώρα. Κατά την κλινική εξέταση διαπιστώθηκε εκτεταμένο δερματικό τραύμα και ρήξη του απευθυσμένου στο βλεννοδερματικό όριο. Πραγματοποιήθηκε σύγκλειση της ρήξης του απευθυσμένου κατά πρώτο σκοπό, αλλά διαπιστώθηκε διάσπαση του τραύματος. Στη συνέχεια διενεργήθηκε προσωρινή κολοστομία για να αντιμετωπιστεί η επιμόλυνση του τραύματος από κόπρανα. Ακολούθησε διαχείριση του τραύματος με επιδέσεις tie over μέχρι τη δημιουργία υγιούς κοκκιώδους ιστού, και τέλος σύγκλειση του τραύματος με αξονικό κρημνό με το δέρμα της ουράς. Τέσσερις μήνες μετά το χειρουργείο η περινεϊκή χώρα είχε επουλωθεί πλήρως και πραγματοποιήθηκε αναστόμωση του εντέρου και σύγκλειση της κολοστομίας. Ο σκύλος αφοδεύει φυσιολογικά και δεν παρουσιάζει ακράτεια ένα χρόνο μετεγχειρητικά.
Συζήτηση: Τα τραύματα της περινεϊκής χώρας αποτελούν πρόκληση και η χρήση προσωρινής κολοστομίας συμβάλλει στην αποφυγή επιμόλυνσης τους από κόπρανα και την καλύτερη επούλωση.

Εισαγωγή

Τα τραύματα της περινεϊκής χώρας στο σκύλο αποτελούν πρόκληση για τον κτηνίατρο λόγω της περιορισμένης διαθεσιμότητας δέρματος για σύγκλειση και της συνεχούς έκθεσης του τραύματος σε κόπρανα, με αποτέλεσμα τον αυξημένο κίνδυνο επιμόλυνσης του τραύματος (Bellah & Tail 2006, Skinner et al. 2016). Στην ιατρική του ανθρώπου μία μέθοδος που χρησιμοποιείται συχνά για την αντιμετώπιση τραυμάτων της περινεϊκής χώρας είναι η κολοστομία, καθώς επιτρέπει την εκτροπή των κοπράνων μακριά από το τραύμα και την επούλωση χωρίς επιπλοκές. Στην κτηνιατρική υπάρχουν περιορισμένες εργασίες όσον αφορά τη χρήση κολοστομίας (Lewis et al. 1992, Tobias 1994, Hardie & Gilson 1997, Williams et al. 1999, Kumagai et al. 2003, Tsioli et al. 2009, Cinti & Pasagi 2019, Chandler et al. 2003), γεγονός που πιθανά εξηγείται από τις δυσκολίες στη μετεγχειρητική διαχείριση των ασθενών και από τη μη αποδοχή της μεθόδου από τους ιδιοκτήτες (Tsioli et al. 2009). Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η περιγραφή των κλινικών ευρημάτων, της χειρουργικής αντιμετώπισης και της εξέλιξης σε ένα σκύλο που υποβλήθηκε σε προσωρινή κολοστομία και στη συνέχεια αναστόμωση για την αντιμετώπιση ρήξης απευθυσμένου και συριγγίων .

Περιγραφή

Σκύλος αρσενικός ακέραιος 9 ετών προσκομίστηκε, ως επείγον περιστατικό, στην κλινική με δήγματα από σκύλο στην περινεϊκή χώρα. Κατά την κλινική εξέταση διαπιστώθηκε η παρουσία εκτεταμένων τραυμάτων στη βάση της ουράς και την περιπρωκτική χώρα, ενώ παρατηρήθηκε επίσης εκτεταμένη ρήξη του τοιχώματος του απευθυσμένου. Ακόμη διαπιστώθηκε εξάρθρημα του αριστερού αγκώνα. Ο σκύλος σταθεροποιήθηκε αιμοδυναμικά με χορήγηση υγρών (Lactated Ringers σε δόση 10 ml kg^-1 σε 15 λεπτά) και αναλγητικών [μπουπρενορφίνη (Bupaq, Neocell, Greece)] σε δόση 0,02 mg kg^-1 IM. Επίσης χορηγήθηκαν κεφαζολίνη (Vifazolin, Vianex, Greece) σε δόση 22 mg kg^-1 IV, και κλινδαμυκίνη (Dalacin, Pfizer, USA) σε δόση 11 mg kg^-1 IM. Ο σκύλος νοσηλεύτηκε και προγραμματίστηκε για χειρουργική διερεύνηση μέσα στις επόμενες ώρες. Υπό γενική αναισθησία με αέρια πραγματοποιήθηκε χειρουργικός καθαρισμός των τραυμάτων και συρραφή του τοιχώματος του απευθυσμένου με απλές χωριστές ραφές (PDS 3/0, Ethicon, USA), ενώ έγινε λήψη δειγμάτων για καλλιέργεια και αντιβιόγραμμα. Τα υπόλοιπα τραύματα αφέθηκαν ανοιχτά με επίδεση wet-to-dry ώστε να πραγματοποιούνται καθημερινές πλύσεις του τραύματος και αλλαγές της επίδεσης (Εικόνα 1). Πραγματοποιήθηκε κλειστή ανάταξη του εξαρθρήματος του αγκώνα και τοποθετήθηκε νάρθηκας spica για 14 ημέρες. Μετεγχειρητικά συνεχίστηκε η χορήγηση αντιβιοτικών BID, και χορηγήθηκαν μελοξικάμη (Metacam, Boehringer Ingelheim, Spain) (0,1 mg kg^-1 SC, SID) και μπουπρενορφίνη (0,02 mg kg^-1 IM TID). Τρεις μέρες αργότερα διαπιστώθηκε διάσπαση των τραυμάτων του απευθυσμένου και επιμόλυνση των τραυμάτων της περινεϊκης χώρας από κόπρανα (Εικόνα 2). Αποφασίστηκε η διενέργεια προσωρινής κολοστομίας. Προεγχειρητικά διαπιστώθηκε αναιμία [Αιματοκρίτης 22,3% (37,361,7)], οπότε διακόπηκε η χορήγηση μελοξικάμης και πραγματοποιήθηκε μετάγγιση συμπυκνωμένων ερυθρών αιμοσφαιρίων (10ml kg^-1 ). Βάσει των αποτελεσμάτων της καλλιέργειας (Escherichia Coli, Enterobacter aerogenes, and Proteus mirabilis) και του αντιβιογράμματος χορηγήθηκε ενροφλοξασίνη (Baytril, Bayer, Germany) σε δόση 5 mg kg^-1 SC, SID. Ως προαναισθητική αγωγή χορηγήθηκαν φεντανύλη (Fentanyl, Janssen, FAMAR, Greece) (2 μg kg^-1 IV) και μιδαζολάμη (Dormicum, Roche Pharma, Germany) (0,2 mg kg^-1 IV). Η εγκατάστα- ση της αναισθησίας έγινε με προποφόλη (Propofol MCT/LCT/Fresenius 1%, Fresenius Kabi, Austria) και η διατήρηση με ισοφλουράνιο (Iso-Vet, Piramal Healthcare, UK) σε 100% οξυγόνο. Χορηγήθηκε επίσης στάγδην φεντανύλη σε δόση 0,1μg kg^-1 min^-1.

  Ο σκύλος τοποθετήθηκε σε ύπτια θέση και το κοιλιακό τοίχωμα προετοιμάστηκε άσηπτα. Το χειρουργικό πεδίο περιλάμβανε και το πλάγιο αριστερό κοιλιακό τοίχωμα μέχρι τον κενεώνα. Πραγματοποιήθηκε μέση λαπαροτομή, ανευρέθηκε το κόλον και διατμήθηκε μερικά εκατοστά προσθίως της πυέλου. Πραγματοποιήθηκε συρραφή των δύο άκρων με απλή συνεχή ραφή (PDS 3/0, Ethicon, USA). Στη συνέχεια, έγινε κυκλική τομή διαμέτρου περίπου 2 εκατοστών στο αριστερό πλάγιο κοιλιακό τοίχωμα καθώς και διάνοιξη των μυών του κοιλιακού τοιχώματος στο ίδιο σημείο. Το εγγύς άκρο του κόλου πέρασε διαμέσω της οπής του πλάγιου κοιλιακού τοιχώματος και αφαιρέθηκε η συνεχής ραφή που είχε τοποθετηθεί προσωρινά. Το κόλον καθηλώθηκε στο μυϊκό τοίχωμα με απλές χωριστές ραφές και ράμμα PDS 3/0, ενώ τοποθετήθηκαν απλές χωριστές ραφές μεταξύ του χείλους του κόλου και του δέρματος (Polyamid 4/0, Medipac, Greece) για τη δημιουργία της στομίας. Η σύγκλειση της μέσης λαπαροτομής έγινε κατά τα γνωστά. Στον ίδιο χρόνο έγινε και νεαροποίηση του τραύματος της περινεϊκής χώρας και αφαιρέθηκαν οι νεκρωμένοι ιστοί. Επίσης έγινε εκ νέου συρραφή των σημείων ρήξης του απευθυσμένου με απλές χωριστές ραφές (PDS 3/0, Ethicon, USA). Η ανάνηψη του σκύλου από την αναισθησία ήταν ομαλή, και η στάγδην χορήγηση φεντανύλης διακόπηκε μερικές ώρες μετεγχειρητικά. Χορηγήθηκε συνδυασμός μπουπρενορφίνης σε δόση 0,02mg kg^-1 IM, TID, και παρακεταμόλης (Apotel, Uni-Pharma, Greece) σε δόση 10 mg kg^-1 IV, TID. Καθημερινά πραγματοποιούνταν πλύσεις του τραύματος και αλλαγές επίδεσης tie over με ιατρικό μέλι υπό μικρή δόση προποφόλης μέχρι το σχηματισμό υγιούς κοκκιώδη ιστού.

  Για τη διαχείριση της κολοστομίας μετεγχειρητικά χρησιμοποιήθηκαν σάκοι κολοστομίας που προορίζονται για παιδιά (Coloplast, Denmark) και υποκλυσμοί. Οι υποκλυσμοί πραγματοποιούνταν μία φορά ημερησίως με 250 ml χλιαρό νερό, και η στομία αφηνόταν για 30 λεπτά χωρίς σάκο ώστε να απομακρυνθούν τα κόπρανα. Στη συνέχεια εφαρμοζόταν εκ νέου ο σάκος. Τις πρώτες μετεγχειρητικές μέρες παρατηρήθηκε διαρροή υδαρών κοπράνων μεταξύ του δέρματος και του σάκου που οδήγησε σε απομάκρυνση του σάκου και δερματίτιδα πέριξ της στομίας (Εικόνα 3). Αποφασίστηκε η διακοπή των υποκλυσμών, και εφαρμόστηκε τοπικά κορτικοστεροειδής – αντιβιοτική αλοιφή (Fucidin H, Leo Pharma, Denmark) και στεγανωτική πάστα (Coloplast) γύρω από τη στομία κατά τις αλλαγές σάκου. Οι σάκοι ενός τεμαχίου αντικαταστάθηκαν από σάκους 2 τεμαχίων και χρησιμοποιήθηκε ζώνη γύρω από τη μέση του σκύλου για να σταθεροποιεί το σάκο (Εικόνα 4). Ο σάκος αλλαζόταν καθημερινά ενώ η βάση κάθε 3-4 μέρες όταν πλέον δεν εφάρμοζε στο δέρμα του σκύλου. Μετά από αυτές τις αλλαγές δεν παρατηρήθηκαν διαρροές.

  Δεκαοκτώ μέρες μετά το χειρουργείο, είχε σχηματιστεί υγιής κοκκιώδης ιστός στο τραύμα της περινεϊκής χώρας και προγραμματίστηκε σύγκλειση του τραύματος. Αυτή περιλάμβανε τη χρήση αξονικού κρημνού από το δέρμα της ουράς για να καλυφθεί το δερματικό έλλειμμα της περινεϊκής χώρας. Πραγματοποιήθηκε τομή στη ραχιαία επιφάνεια της ουράς, διαχωρίστηκε προσεκτικά το δέρμα από τους υποκείμενους μύες και οστά ώστε να διατηρηθούν οι έξω κοκκυγικές αρτηρίες, και η ουρά ακρωτηριάστηκε. Το δέρμα της ουράς χρησιμοποιήθηκε για να καλυφθεί το δερματικό έλλειμμα και για να πραγματοποιηθεί αναδόμηση του βλεννοδερματικού ορίου στον πρωκτό με απλές χωριστές ραφές (Polyamide 3/0, Medipac, Greece). Ακόμη κατά τη σύγκλειση τοποθετήθηκε παροχέτευση κλειστού τύπου για 3 ημέρες (Εικόνα 5).

  Ογδόντα μέρες μετά το χειρουργείο, είχε ολοκληρωθεί η επούλωση του τραύματος της περινεικής χώρας και διαπιστώθηκε ότι είχε αποκατασταθεί η λειτουργικότητα του σφικτήρα μυ του πρωκτού. Κατά την κλινική εξέταση διαπιστώθηκε η παρουσία δύο περιπρωκτικών μαζών και αύξηση του μεγέθους του ενός όρχη (Εικόνα 6). Στην κυτταρολογική εξέταση των μαζών δε μπορούσε να γίνει διαφοροποίηση μεταξύ αδενώματος και αδενοκαρκινώματος, οπότε πραγματοποιήθηκε χειρουργική εξαίρεση των μαζών και ορχεκτομή. Τα αποτελέσματα της ιστοπαθολογικής εξέτασης έδειξαν ότι επρόκειτο για περιπρωκτικά αδενώματα που εξαιρέθηκαν πλήρως. Το τελικό χειρουργείο αναβλήθηκε ώστε να επουλωθεί η περιοχή του πρωκτού. Μετά την πλήρη επούλωση της περιοχής, τέσσερις μήνες μετά το αρχικό χειρουργείο, προγραμματίστηκε η αποκατάσταση της κολοστομίας. Ο σκύλος έλαβε ακετυλοπρομαζίνη (Acetylpromazine, Alfasan, Netherland) σε δόση 0,02mg kg^-1 IM και βουτορφανόλη (Dolorex, MSD, USA) σε δόση 0,2mg kg^-1 IM ως προαναισθητική αγωγή. Η εγκατάσταση και διατήρηση της αναισθησίας έγινε όπως αναφέρεται και παραπάνω. Πραγματοποιήθηκε μέση λαπαροτομή και ταυτόχρονα κυκλική τομή στο δέρμα γύρω από την κολοστομία και διαχωρισμός του κόλου από τους γύρω ιστούς. Στη συνέχεια το κόλον συρράφτηκε προσωρινά και διαμέσω της οπής στο κοιλιακό τοίχωμα εισήλθε στην κοιλιακή κοιλότητα (Εικόνα 7). Ανευρέθηκε το άπω άκρο του κόλου, νεαροποιήθηκαν και τα δύο κολοβώματα και έγινε εντεροαναστόμωση με απλές χωριστές ραφές (PDS 3/0, Ethicon, USA) (Εικόνα 8). Στη συνέχεια έγινε σύγκλειση της κοιλιακής κοιλότητας και συρραφή του σημείου εξόδου της κολοστομίας σε 3 στρώματα. Η ανάνηψη του σκύλου ήταν ομαλή.

  Κατά τη μετεγχειρητική νοσηλεία ο σκύλος παρουσίασε έντονη και επίμονη διάρροια και ακράτεια κοπράνων, που αντιμετωπίστηκαν με χρήση πάνας και χορήγηση μετρονιδαζόλης (Metrobactin, Dechra, UK) σε δόση 15mg kg^-1 και προβιοτικών (Fortiflora, Purina, USA) για 1 μήνα. Ο σκύλος εξήλθε από την κλινική πέντε μέρες μετά το χειρουργείο και συνέχισε την αγωγή στο σπίτι. Η ακράτεια των κοπράνων μειώθηκε το επόμενο διάστημα. Ένα χρόνο μετά το χειρουργείο, ο σκύλος αφοδεύει κανονικά και δεν παρατηρούνται επεισόδια ακράτειας.

Συζήτηση

Λίγες αναφορές ρήξης απευθυσμένου υπάρχουν στην κτηνιατρική βιβλιογραφία. Τα πιο συχνά αίτια ρήξης απευθυσμένου είναι το τραύμα (κατάγματα πυέλου, δήγματα), η νεοπλασία, η ενδοσκόπηση του κατώτερου γαστρεντερικού και η ακτινοθεραπεία (Anderson et al. 2002, Chandler et al. 2005, Fransson 2008, Hoffberg et al. 2016, Lee et al. 2021, Muir 1998, Schiller 1967, Weaver & Omamegbe 1981, Woolhead et al. 2020). Στο σκύλο, η ρήξη συνήθως είναι εξωπεριτοναϊκή και αφορά τα τελευταία 4 εκ από τον πρωκτό (Lewis 1992). Οι διαθέσιμες θεραπευτικές επιλογές είναι η σύγκλειση κατά πρώτο σκοπό, η κολοστομία, ή η προσωρινή χρήση stent για την απομάκρυνση των κοπράνων και την ελαχιστοποίηση της επιμόλυνσης του τραύματος, η χρήση μυικών κρημνών ή βιοϋλικών (Riggs et al. 2018, Skinner 2016, Tobias 1999). Η κολοστομία, προσωρινή ή μόνιμη, είναι μία τεχνική που εφαρμόζεται συχνά στην ανθρώπινη ιατρική για την αντιμετώπιση διαφόρων παθήσεων που αφορούν το κόλον και τον πρωκτό, συμπεριλαμβανομένης και της ρήξης απευθυσμένου. Στο παρόν περιστατικό, αρχικά έγινε προσπάθεια κατά το δυνατόν λιγότερο παρεμβατικής αντιμετώπισης, οπότε πραγματοποιήθηκε σύγκλειση κατά πρώτο σκοπό του τοιχώματος του απευθυσμένου και διαχείριση του περινεϊκού τραύματος με επίδεση wet-to-dry. Η χρήση υδροκολλοειδών και υγρής επούλωσης θα είχαν μειώσει το χρόνο μέχρι το σχηματισμό κοκκιώδους ιστού σε σύγκριση με την χρήση επιδέσεων wet-to-dry. Τρεις μέρες μετά το χειρουργείο παρατηρήθηκε διάσπαση του τοιχώματος του απευθυσμένου. Η αποτυχία επούλωσης του απευθυσμένου πιθανά εξηγείται από τη σχετικά φτωχή αιμάτωση του σε σχέση με άλλες περιοχές του γαστρεντερικού σωλήνα, το βακτηριακό του φορτίο και την απουσία επιπλόου (Riggs et al. 2018). Όταν παρατηρήθηκε η διάσπαση, πραγματοποιήθηκε προσωρινή τελική κολοστομία, ώστε να διασφαλιστεί η εκτροπή των κοπράνων από το τραύμα. Η χρήση stent απορρίφθηκε λόγω της ιδιοσυγκρασίας του ζώου και του κινδύνου έμφραξης ή ατελούς εκτροπής των κοπράνων από το τραύμα. Λίγες αναφορές κολοστομίας υπάρχουν στην ιατρική των ζώων συντροφιάς. Η κολοστομία μπορεί να είναι τελική ή αγκύλης. Η τελική περιλαμβάνει τη συρραφή του εντέρου απευθείας σε ένα στόμιο στο κοιλιακό τοίχωμα αφήνοντας ένα τυφλό άκρο στο άπω τμήμα του γαστρεντερικού σωλήνα. Η κολοστομία αγκύλης περιλαμβάνει τη συρραφή μίας ανοικτής έλικας εντέρου στο κοιλιακό τοίχωμα (Chandler 2005). Οι πιο συχνές επιπλοκές είναι η πρόπτωση του εντέρου από τη στομία και η δερματίδια γύρω από τη στομία (Hardie & Gilson 1997). Σπανιότερες επιπλοκές είναι η περιτονίτιδα, ο ειλεός, τα ενδοκοιλιακά ή υποδόρια αποστήματα, η νέκρωση του στομίου και η αυτόματη σύγκλειση του στομίου. Στον άνθρωπο η κολοστομία αγκύλης φαίνεται να προσπίπτει πιο συχνά από ότι η τελική (Corman 1998). Στους κτηνιατρικούς ασθενείς δεν έχει παρατηρηθεί πρόπτωση. Ο ερεθισμός του δέρματος προκύπτει λόγω της ακράτειας που προκαλεί η κολοστομία και άρα τη συνεχή επαφή του δέρματος με κόπρανα. Στον άνθρωπο έχουν χρησιμοποιηθεί διάφορες τεχνικές για να αντιμετωπιστεί η ακράτεια, εκ των οποίων η πιο αποτελεσματική είναι η χρήση υποκλυσμών κάθε 24 ώρες (Sanada et al. 1992). Οι Williams et al έκαναν έρευνα για τη χρήση υποκλυσμών σε σκύλους με κολοστομία και ενώ δεν αντιμετωπίστηκε τελείως η ακράτεια, μειώθηκε πολύ η παραγωγή κοπράνων των σκύλων μέσα στο 24ωρο (Williams et al. 1999). Οι σάκοι συλλογής των κοπράνων που χρησιμοποιούνται στον άνθρωπο συμβάλλουν σημαντικά στη μείωση της δερματίτιδας πέριξ της στομίας. Όμως, οι κόλλες και τα στεγανωτικά που χρησιμοποιούνται είναι σχεδιασμένα για το ανθρώπινο δέρμα και δεν προσφύονται καλά στο δέρμα του σκύλου (Hardie & Gilson 1997). Ακόμη η εγγύτητα της επιγονάτιας πτυχής στο σημείο της στομίας δυσχεραίνει την πρόσφυση του σάκου. Ως αποτέλεσμα, η χρήση σάκων κολοστομίας ήταν ανεπιτυχής σε αρκετές κτηνιατρικές αναφορές (Cinti & Pasagi 2019, Hardie & Gilson 1997). Στο παρόν περιστατικό, δεν παρατηρήθηκε πρόπτωση της στομίας και χρησιμοποιήθηκαν επιτυχώς σάκοι κολοστομίας για την αντιμετώπιση της ακράτειας. Για την ελαχιστοποίηση της δερματίτιδας γύρω από τη στομία, εφαρμόστηκαν υποκλυσμοί κατά τη μετεγχειρητική νοσηλεία, αλλά διακόπηκαν λόγω της συνεχούς παραγωγής υδαρών κοπράνων που οδηγούσε σε δερματίτιδα. Οι σάκοι κολοστομίας αντικαταστάθηκαν από σάκους δύο τεμαχίων (χωριστή βάση και σάκος), και χρησιμοποιήθηκε ζώνη κολοστομίας και στεγανωτική πάστα για να βελτιωθεί η πρόσφυση του σάκου στο δέρμα. Αυτές οι αλλαγές συνέβαλαν στον περιορισμό του ερεθισμού του δέρματος και διευκόλυναν τη διαχείριση της στομίας από τους κηδεμόνες στο σπίτι. Η χρήση σάκων κολοστομίας ήταν επιτυχής σε αυτό το περιστατικό, σε αντίθεση με τις περισσότερες προηγούμενες αναφορές.

  Τα δερματικά ελλείμματα στην περινεϊκή χώρα παρουσιάζουν δυσκολία στη σύγκλειση, καθώς δεν υπάρχει πλεονάζον δέρμα στην περιοχή. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να χρησιμοποιηθεί το δέρμα του οσχέου σε αρσενικούς σκύλους μετά από ορχεκτομή ή η πτυχή ραχιαία του αιδοίου σε θηλυκούς σκύλους (Bellah & Tail 2006, Grigoropoulou et al. 2013). Αναφέρεται και η χρήση αξονικού κρημνού με το δέρμα της ουράς (Lee et al. 2021, Kokkinos et al. 2017, Saifzadeh et al. 2005) για την κάλυψη ελλειμμάτων τόσο ραχιαία όσο και κοιλιακά του πρωκτού. Όταν το δέρμα στρέφεται κεφαλικά, λόγω της φοράς έκφυσης του τριχώματος το αποτέλεσμα δεν είναι απολύτως κοσμητικό (Bellah & Tail 2006). Στο παρόν περιστατικό, λόγω της θέσης και της έκτασης του ελλείμματος χρησιμοποιήθηκε ο αξονικός κρημνός με το δέρμα της ουράς. H σύγκλειση πραγματοποιήθηκε μετά το σχηματισμό υγιούς κοκκιώδους ιστού. Η ανασκευή του βλεννοδερματικού ορίου του πρωκτού δεν παρουσίαζε τάση και η επούλωση της περιοχής δεν παρουσίασε επιπλοκές.

  Συμπερασματικά, η προσωρινή κολοστομία μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μέρος της διαχείρισης των τραυμάτων της περινεϊκής χώρας που σχετίζονται με ρήξη του απευθυσμένου και το σχηματισμό συριγγίων όταν η επιμόλυνση από τα κόπρανα δυσχεραίνει την επούλωση.

Σύγκρουση συμφερόντων
Οι συγγραφείς δηλώνουν ότι δεν υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων.

Βιβλιογραφία

• Anderson CR, McNiel EA, Gillette EL, Powers BE, LaRue SM (2002) Late complications of pelvic irradiation in 16 dogs Vet Radiol Ultrasound 43, 187-192.
• Bellah J R (2006) Tail and Perineal Wounds. Vet Clin North Am Small Anim Pract 36, 913-929.
• Chandler JC, Kudnig ST, Monnet E (2005) Use of laparoscopic-assisted jejunostomy for fecal diversion in the management of a rectocutaneous fistula in a dog. Journal of the American Veterinary Medical Association 226, 746–751.
• Cinti F, Pasani G (2019) Temporary end-on colostomy as a treatment for anastomotic dehiscence after a transanal rectal pull-through procedure in a dog. Vet Surg 48, 897-901.
• Corman ML (1998) Intestinal stomas. In: Ed M L Corman ed. Colon and Rectal Surgery, 4th ed, Lippincott-Raven, Philadelphia pp.1264-1319. Fransson BA (2008) Rectocutaneous fistulas.Compend Contin Educ Vet. 30, 224–227.
• Grigoropoulou VA, Prassinos NN, Papazoglou LG, Galatos AD, Pourlis AF (2013) Scrotal flap for closure of perineal skin defects in dogs. Vet Surg 42, 186-191.
• Hardie EM, Gilson SD (1997) Use of colostomy to manage rectal disease in dogs. Vet Surg 26, 270–274.
• Hoffberg JE, Koenigshof AM, Guiot LP (2016) Retrospective evaluation of concurrent intra-abdominal injuries in dogs with traumatic pelvic fractures: 83 cases (2008–2013). J Vet Emerg Crit Care 26, 288–294.
• Kokkinos P, Kouki M, Montzolis G, Savvas I, Delligiani A, Papazoglou LG (2017) Lateral axial pattern flap after tail amputation for coverage of a dorsal pelvic and perineal skin defect in a cat. Aust Vet Pract 47, 25-28.
• Kumagai D, Shimada T, Yamate J, Ohashi F (2003) Use of an incontinent end-on colostomy in a dog with annular rectal adenocarcinoma. J Small Anim Pract. 44, 363–366.
• Lee J, Kang J, Kim N, Heo S (2021) Rectal perforation associated with a pelvic fracture managed with lateral caudal axial pattern flap surgery using the tail to skin defect in a mixed-breed dog. J Vet Clin 38, 240-243.
• Lewis DD, Beale BS, Pechman RD, Ellison GW (1992) Rectal perforations associated with pelvic fractures and sacroiliac fracture-separations in four dogs. J Am Vet Med Assoc 28, 175–181.
• Muir P (1998) Rectal perforation associated with pelvic fracture in a cat. Vet Rec 142, 371–372.
• Riggs J, Ladlow JF, Owen LJ, Hall JL (2019) Novel application of internal obturator and semitendinosus muscle flaps for rectal wall repair or reinforcement. J Small Anim Pract 60, 191-197.
• Saifzadeh S, Hobbenaghi R, Noorabadi M (2005) Axial pattern flap based on the lateral caudal arteries of the tail in the dog: an experimental study. Vet Surg 34, 509–13.
• Sanada H, Kawashima K, Tsuda M, Yamaguchi A (1992) Natural evacuation versus irrigation. Ostomy Wound Management 38, 386-89.
• Schiller AG, Helper LC, Knecht CD (1967) Repair of rectocutaneous fistulas in the dog. J Am Vet Med Assoc 150, 758-759.
• Skinner OT, Cuddy LC, Coisman JG, Covey JL, Ellison GW (2016) Temporary rectal stenting for management of severe perineal wounds in two dogs. J Am Anim Hosp Assoc 52, 385–391.
• Tobias KM (1994) Rectal perforation, rectocutaneous fistula formation, and enterocutaneous fistula formation after pelvic trauma in a dog. J Am Vet Med Assoc 205, 1292–1296.
• Tsioli V, Papazoglou LG, Anagnostou T, Kouti V, Papadopoulou P. (2009) Use of a temporary incontinent end-on colostomy in a cat for the management of rectocutaneous fistulas associated with atresia ani. J Feline Med Surg 11, 1011–1014.
• Weaver AD, Omamegbe JO (1981) Surgical treatment of perineal hernia in the dog. J Small Anim Pract 22, 749-758.
• Williams FA, Bright, RM, Daniel GB, Hahn, KA, Patton SA (1999) The use of irrigation to control fecal incontinence in dogs with colostomies. Vet Surg 28, 348–354.
• Woolhead VL, Whittemore JC, Stewart SA (2020) Multicenter retrospective evaluation of ileocecocolic perforations associated with diagnostic lower gastrointestinal endoscopy in dogs and cats. J Vet Intern Med 34, 684-690.

Υπεύθυνη αλληλογραφίας:
Μυρσίνη Ειρήνη Σβορώνου
e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.