Δημητράκη Β. Μονάδα Παθολογίας, Κλινική Ζώων Συντροφιάς, Τμήμα Κτηνιατρικής, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
Κωνσταντινίδης Α.Ο. Μονάδα Παθολογίας, Κλινική Ζώων Συντροφιάς, Τμήμα Κτηνιατρικής, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
Κατσιάμπουλας Ε. Μονάδα Παθολογίας, Κλινική Ζώων Συντροφιάς, Τμήμα Κτηνιατρικής, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
Πατσίκας Μ.Ν. Εργαστήριο Απεικονιστικής Διαγνωστικής, Τμήμα Κτηνιατρικής, Σχολή Επιστημών Υγείας, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
Σούμπασης Ν. Μονάδα Παθολογίας, Κλινική Ζώων Συντροφιάς, Τμήμα Κτηνιατρικής, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
Αδαμαμά-Μωραΐτου Κ.Κ. Μονάδα Παθολογίας, Κλινική Ζώων Συντροφιάς, Τμήμα Κτηνιατρικής, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
Εισαγωγή
Ο μεγαοισοφάγος χαρακτηρίζεται συνήθως από διάχυτη διάταση του οισοφάγου λόγω διαταραχής της κινητικότητας του και μπορεί να είναι συγγενής ή επίκτητος. Σκοπός της μελέτης αυτής είναι να περιγράψει 60 περιστατικά σκύλων με μεγαοισοφάγο.
Υλικά και μέθοδοι
Από το αρχείο της Κλινικής των Ζώων Συντροφιάς (Α.Π.Θ.) συγκεντρώθηκαν 60 περιστατικά μεγαοισοφάγου στο διάστημα 2010-2022.
Αποτελέσματα
Η ηλικία των σκύλων κυμαινόταν από 1,5 μηνών έως 15 ετών (διάμεσος: 6,5 ετών). Οι 32/60 σκύλους ήταν αρσενικοί, ενώ οι 28/60 θηλυκοί. Οι περισσότεροι σκύλοι ήταν ακαθόριστης φυλής (35%) και ακολουθούσαν οι Γερμανικοί ποιμενικοί (8%) και τα English bulldog (7%). Τα κυρίαρχα συμπτώματα κατά τη διάγνωση ήταν οι αναγωγές (98%), η απώλειας βάρους (65%), ο βήχας (42%) και ο πυρετός (33%). Το συχνότερο εργαστηριακό εύρημα ήταν η ουδετεροφιλική λευκοκυττάρωση (33%). Η διάγνωση πραγματοποιήθηκε με απλά ακτινογραφήματα (88%) ή/και οισοφαγογραφήματα (13%). Αλλοιώσεις συμβατές με εισροφητική βρογχοπνευμονία(ΕΒ) διαπιστώθηκαν σε 17 (28%) σκύλους. Σε 21/60 σκύλους έγινε οισοφαγοσκόπηση (35%). Συγγενή μεγαοισοφάγο εμφάνιζαν 17/60 σκύλοι. Από τα 43 περιστατικά με επίκτητο μεγαοισοφάγο, 4 (3%) οφείλονταν σε βαριά μυασθένεια, συστηματικό ερυθηματώδη λύκο, μυοπαθητικό σύνδρομο και ανοσολογική πολυμυίτιδα, ενώ σε 39/60 χαρακτηρίστηκε ως ιδιοπαθής. Σε όλα τα περιστατικά συστήθηκαν συντηρητικά μέτρα (χορήγηση τροφής από ύψος, αύξηση αριθμού των γευμάτων). Στους σκύλους με ΕΒ εφαρμόστηκε κατάλληλη αγωγή. Νοσηλεία χρειάστηκε σε 20 σκύλους. Μικρή έως σημαντική κλινική βελτίωση εμφάνισαν 20/60 σκύλους σε διάστημα 20 έως 826 ημερών, 14/60 σκύλοι κατέληξαν ή διενεργήθηκε ευθανασία σε διάστημα μίας έως 254 ημερών. Σε 26/60 σκύλους στάθηκε αδύνατη η μακροχρόνια παρακολούθηση.
Συμπεράσματα
Ο μεγαοισοφάγος είναι ένα συχνό γαστρεντερικό νόσημα του σκύλου. Ο επίκτητος ιδιοπαθής αποτελεί τον συχνότερο τύπο του. Η πρόγνωση είναι δυσμενής, λόγω των επιπλοκών που συνοδεύουν το νόσημα.
Βιβλιογραφία
- Forgash JT, Chang Y, Mittelman NS, Petesch S, Benedicenti L, Galban E, Hammond JJ, Glass EN, Barker JR, Shelton GD, Luo J and Garden OA (2021) Clinical features and outcome of acquired myasthenia gravis in 94 dogs. Journal of Veterinary Internal Medicine, pp. 2315–2326.
- McBrearty AR, Ramsey IK, Courcier EA, Mellor DJ and Bell R (2011) Clinical factors associated with death before discharge and overall survival time in dogs with generalized megaesophagus. Journal of the American Veterinary Medical Association, pp.1622–1628.
- Nakagawa T, Doi A, Ohno K, Yokoyama N and Tsujimoto H (2019) Clinical features and prognosis of canine megaesophagus in Japan. Journal of Veterinary Medical Science, pp.348–352.
- Washabau RJ (2003) Gastrointestinal motility disorders and gastrointestinal prokinetic therapy. Veterinary Clinics of North America: Small Animal Practice, pp.1007–1028.
- Washabau RJ, Day MJ (2013) Canine & Feline Gastroenterology. In: Esophagus. Elsevier Saunders, St. Louis, Missouri, pp. 570-599.
